Odcinek czwarty.

Po wizycie dziewczynki ze swoją babcią chodziłam po domu ze smętną miną na twarzy. Siedząc wygodnie na skórzanej sofie w salonie wpatrzona w ekran telewizora, wciąż myślałam o małej Ninie. Nie wiadomo czemu w jej brązowych oczkach widziałam samą siebie w wieku 7 lat w dniu, w którym zginęła moja mama. Upiłam łyk herbaty, po czym kątem oka zauważyłam jak obok w fotelu usiadła ciocia Beatrice. Kobieta chwyciła za swój ulubiony miesięcznik, po czym zerknęła na mnie i uśmiechnęła się delikatnie.

- Coś widzę humor ci dziś nie dopisuje. Stało się coś? – spytała, otwierając magazyn na którejś ze stron.

- Nie, nie.. Jakoś tak.. – odparłam beznamiętnie, odstawiając kubek z gorącym napojem na szklany stolik.

- Na pewno? Asteya, widzę, że coś cie gryzie. Wiesz dobrze, że mnie nie oszukasz. Prawda? – westchnęła cicho, odkładając brukowiec na drugi fotel, który stał tuż obok niej i spojrzała na mnie.

- Chodzi o Ninę, tą malutką dziewczynkę.. – westchnęłam cicho, na co ciotka jedynie uniosła delikatnie ku górze lewą brew.

- Coś się stało? – spytała.

- Nie.. Znaczy.. Wywnioskowałam z jej zdań, że jej tato nie zajmuje się nią… Nie chcę go oceniać, bo go nie znam, ale wydaje mi się, że ma ją.. gdzieś.. – powiedziałam, spoglądając na porcelanowy kubek. Ciocia cicho westchnęła i przetarła zmęczoną twarz dłońmi.

- Nie powinnam ci o tym mówić, ale.. też nie jestem z tego faktu zadowolona, zwłaszcza kiedy widziałam, jak Teresa była bardziej zajęta pracą niż tobą. Mama Niny zmarła kilka dni po jej narodzinach, miała tętniaka mózgu, o którym nikt nie wiedział. Syn Simone, ojciec Niny, został z nią po prostu sam. Przez pierwsze dwa lata był przykładnym ojcem, ale postanowił wrócić do pracy, która wiąże się z częstą nieobecnością w domu.. Simone oczywiście zaproponowała mu pomoc, że może w tym czasie zająć się wnuczką, ale zaczął imprezować.. uganiać się za młodszymi dziewczynami.. Co tu więcej mówić.. Tylko proszę cię Asteya.. Nie mów nikomu o tym, nie chciałabym, aby Simone dowiedziała się, że powiedziałam o tym problemie tobie. – spojrzała na mnie ciemnymi tęczówkami, po czym wróciła do czytania swojego ulubionego magazynu.

- No jasne ciociu.-przytaknęłam delikatnie głową, chwytając za kolorowe naczynie z herbatą i upiłam jej łyk. Pomimo opowiedzianej przez ciocię krótkiej historii o ojcu Niny, nie mogłam nadal wyzbyć się myśli o tej małej bezbronnej dziewczynce, która nigdy nie miała szansy na poznanie swojej mamy. Wciąż miałam w głowie tysiące pytań co do niej i jej ojca, ale niestety na każde pytanie nie uzyskałam ani jednej odpowiedzi. Z kieszeni czarnych dresowych spodni wyjęłam swój telefon, z którego chciałam wyczytać godzinę.

15:39… Cholera, miałam iść do miasta.

Dopiłam do końca herbatę, po czym odniosłam pusty kubek do kuchni i odstawiłam go do zlewu. Szybkimi krokami ruszyłam na górę w stronę swojego pokoju, w którym na szybkości przebrałam się w ciemne rurki i szarą koszulkę. Chwyciłam za swoją torbę z logo zespołu Thirty Seconds To Mars, przerzuciłam ją przez ramię i zeszłam na dół, poprawiając swoje miedziane czerwone włosy.

- Ciociu, wychodzę na miasto zrobić zakupy. – krzyknęłam z korytarzyka, zakładając na nogi czarne trampki.

- Dobrze! Tylko nie zapomnij kupić prezentu dla cioci Lisy! – krzyknęła z salonu, przeglądając zdjęcia gwiazd w gazecie. Chwyciłam za klucze i po chwili wyszłam z domu, kierując się w stronę centrum miasta.

§

Wysoka, szczupła brunetka rozglądała się po hotelowym apartamencie, w którym miała nocować ze swoim „chłopakiem”.. „Chłopakiem”, bo oficjalnie nie byli razem. Żadne z nich nie zaproponowało jeszcze drugiej osobie związku, tylko dlaczego? Może nie chcieli, albo według siebie byli razem i stwierdzili, że nie muszą się już pytać o „chodzenie” ze sobą, bo byłoby to zbyt dziecinne? Powoli podeszła do okna, które było zasłonięte kremową długą zasłoną, po czym delikatnie odchyliła materiał, by przyjrzeć się panoramie słonecznego Berlina.

- Cudowny widok.. – uśmiechnęła się delikatnie, czując jak dłonie bruneta obejmują jej wąską talię, a jego usta muskają cienką skórę jej szyi.

- Wiedziałem, że ci się tu spodoba. – wyszeptał wprost do jej ucha swoje słowa, po czym delikatnie przygryzł płatek jej ucha. Dziewczyna zaśmiała się cicho i odwróciła się, stając z nim twarzą w twarz, by móc po raz kolejny tego dnia spojrzeć w jego czekoladowe oczy. Nie wiedząc  czemu, w jego objęciach czuła się najbezpieczniej; był dla niej niczym tarcza, chroniąca ją przed wszystkimi; był dla niej najlepszym przyjacielem, z którym mogła się śmiać, rozmawiać o wszystkich swoich problemach; był dla niej kochankiem, z którym mogła kochać się każdej nocy, który sprawiał, że czuła się prawdziwą kobietą… Nie nastolatką.. KOBIETĄ. Musnęła czule jego malinowe wargi, zarzucając mu na szyję swoje drobne dłonie, po czym oparła swoje czoło o jego i przymknęła delikatnie oczy.

- Nie wiedziałam, że po dwóch tygodniach znajomości, można być z kimś tak blisko.. – uśmiechnęła się delikatnie, wdychając unoszący się zapach jego drogich perfum, na co chłopak delikatnie ucałował czubek nosa brunetki.

- Nie wiedziałem, że można w kimś się tak bardzo zakochać w ciągu dwóch tygodni. – zaśmiał się, po czym spojrzał się na dziewczynę. – To jak z tym spacerem? – uniósł delikatnie lewą brew ku górze z delikatnym uśmiechem.

- Daj mi chwilkę, tylko się przebiorę. – brunetka wyrwała się z objęć swojego mężczyzny, po czym ruszyła do ich wspólnego pokoju by przebrać się w czyste ubrania.

W tym samym czasie brunet westchnął cicho, wyjmując z kieszeni spodni swojego iPhona i spojrzał się na wyświetlacz telefonu, na którym widniało zdjęcie małej dziewczynki. Miał córkę.. Ale to ukrywał.. Nikt o tym nie wiedział, prócz jego rodziny i bliskich mu przyjaciół. Będąc jeszcze sławnym gitarzystą, starał się chronić prywatność swojej małej dziewczynki. Robił wszystko, by media nie dowiedziały się o jej istnieniu. Jednak była jedna osoba, która powinna o tym wiedzieć, tylko nie wiedział jak jej o tym powiedzieć..

Wiesz co, muszę ci coś wyznać.. Mam czteroletnią córkę, która ma na imię Nina.. Może zostaniesz jej mamą?

-Kaulitz, jesteś idiotą…

- Wiem..

-Zachowujesz się jak dupek.

-Wiem..

-A czego nie wiesz?

-Jak być dobrym ojcem…

Usiadł na kremowej skórzanej sofie i przetarł bezsilnie swoją twarz. Tak bardzo kochał swoją mała księżniczkę, ale nie potrafił był dla niej ojcem. Tak bardzo się starał przez pierwsze dwa lata jej życia być przykładnym ojcem, który jako samotny rodzic, chciał ją sam wychować, bez niczyjej pomocy.. Jednak się poddał. Nie poradził sobie z tym fantem. Kobieta, którą kochał całym sercem, która wydała na świat owoc ich miłości, trzy dni po porodzie zostawiła jego i ich córeczkę. Po jej śmierci był całkowicie załamany, przez pierwszy miesiąc nie potrafił spojrzeć na dziecko. Za bardzo mu ją przypominała… Miała jej oczy, nos i usta.. Mimo tego musiał przeciwstawić się temu i zająć się malutkim dzieciątkiem. Jednak obiecał sobie, że kiedyś jego córka będzie miała pełną rodzinę; mamę, tatę, rodzeństwo..

- Już jestem gotowa. – z jego przemyśleń wyrwał głos brunetki, która ukazała mu się przed oczyma, ubrana w zwiewną zieloną sukienkę. Ponieważ, iż zbliżała się jesień, temperatura na zewnątrz dochodziła nawet do 25 stopni, co bardzo sprzyjało dla ludzi, którzy chcieli wybrać się na wieczorny spacer.

- Wyglądasz cudownie.. – uśmiechnął się, przyglądając się dziewczynie od stóp do głów. Po chwili wstał z sofy i podszedł do niej, muskając czule jej soczyste wargi. – To jak, idziemy? – spytał, na co brunetka przytaknęła z delikatnym uśmiechem.

***

Aww.. Jak widać coś z wymusiłam od swoich szarych komórek. Tak poza tym od poniedziałku powrót do szkoły.. i miesiąc bez nauczycielki od matmy. Tyle wygrać. <3.